دیگر زبانم نمی چرخد انگار که « ماهتابِ من » خطابت کنم اما....
هنوز نگاه سیاهت جانم را می کاود

حریر گم رنگ خاطرات چشمانم را تار می کند

بلندی قامتت می لرزید

شاید هم اشکهای من است که به خطا می اندازدم!

گفتم ات که روزهای خوش چقدر دیر آمدند و چه زود ازپی هم سپری می شوند

چه سخت...چه سخت ماهتاب جان

چه سخت است توی یک سرزمین دور، تنها دویدن و نیافتن واز پا افتادن

چه سخت است

دیگر از سختی ها اما نمی خواهم بگویم برایت

 من که انحنای قامت درختان را در زلال آب حتی تاب نمی آوردم

من که برای سینه ی سیاه شب دلم می سوخت وقتی با شیهه رعد شکاف می خورد......دیگر سختی ها را نخواهم نوشت ......دیگردلم نخواهد سوخت

منم! این مانا که می بینی اما دیگر آن مانا نیست

دیگر مرا مانا صدا نزن

که‌اگر پدر نامم‌را « مانا» نهاده و بیراه هم نبوده سزاوار بیش از آن  بوده ام....هستم دیگر مرا مانا صدا نزن!       

گوش نمی کنی شاید هم گوش می کنی اما نمی شنوی...آنچه را که مدتهاست بسان نغمه ای در گوشهایت می خوانم....

میانه ی همان سرزمین دور بودم که صدای دسته ای از رودها که به دریا می ریختند را شنیدم که آوازمرا می خواندند

کوه زبان گشوده بود و ندایم می داداما مانا صدایم نمی کردند

ساحره شاید... یا کیمیاگر....

باور نداشتی... هنوز هم نداری که کیمیاگرم.... من که تمام سختی هایت را نرم کردم...

من که صلابتت را شکاف دادم و در تو رسوخ کردم

باور نداشتی اما تمام دشت ....همه رودها حتی دریا ...دریا با آنهمه بی رحمی اش که خوب می شناسی اش مرا می خواندند

چطور مرا نمی دیدی؟

در حیرتم هنوز از دل دریا ....

چه دلی دارد این معشوق بدرسم... اینهمه رود به آغوش اغواگرش سرازیر می شوند...آنهمه ابرها باران بر سرش می بارند....

کجا جا می دهد اینهمه مهر و اینهمه اشک را؟

راستی دریا کجا تمام می شد؟

دیدم آن دورها درکمانیِ افق _ جائی که خورشید جگرش را هر صبح وشام می سوزاند _دریا سرریز می شد چون آبشاری بزرگ وبا سخاوت به برکه ای که مه فراگرفته بودش وتخته سنگهای شکیبا زیر ریزش دانه های آب چون آینه صیغل خورده بودند....

دیدم همانجا دنیا و دریا و کاینات همه با هم تمام می شدند....

کاش تو هم آنجا را دیده بودی نازنین.....

هنوز نفهمیده ام چرا دریا هم مرا کیمیاگر... می خواند و برکه آوازی می خواند که بی شک مال من بود و در آن ساحره خطابم می کرد.....

اما تو بدان

همه ی این روزها ی خوش که دارند تمام می شوند و من اگر دیگر با فراغ خاطر نخواهم دید ات هم هنوز عاشق هستم و عاشقتر

حتی اگر پاکم کنی و کنارم بگذاری...

خیالت آسوده!
 دل‌باخته ات هر جا که باشی....هر جا که باشد عاشقت می ماند....
حتی اگر همه چیز را ...ضجه های این دوازده سال را.... اشکهای زیاد این دوران کوتاه را... همه چیز را...همه چیز را فراموش کنی...
دوستت می دارم