دلیر

دلیر من ای همرنگ آسمان تبریز

ای فرزند باران

برایم عاشقانه چون روزهای گرم تابستان خوشی که حرامم شد آواز بخوان
دلیر جان

می خواهم بیایم تو بگذار دویدن در کوچه های تنگ و باریک شهر باز مرا از خود بی خودکند

گوش کن!

رخست دیدارم نمی دهی سرباز عاشق؟

یادت می آید با هم نان و خرما می بردیم شبهای جمعه و خیرات می کردیم که آنها که منزلشان در آسمان است خوشحال شوند؟

چهار قد آبی مرا خاطرت هست؟ همان که بارها از سرم می ربودی و می دویدی و با خاله جان دست رشته اش می کردی ؟این همان من است… مانائی قدش کوتاه بود و زورش کم و رویش زیاد که خسته نشود و آن را از شما باز پس گیرد

شما به من می خندیدید و من هم دست آخر خسته و عرق کرده بر می گشتم و با مظلومیت نگاهت می کردم و دلت می لرزید و تنت داغ می شد و می آمدی نزدیکم و با دستان بزرگت چهار قدم را سرم می کردی و هرگز آنی بیش به چشمانم نگاه نمی کردی

یادت رفته دلیر؟

چه داشت چشمانم که از آنها می گریختی؟

از‌آن روزها سالها می گذرد و ما پیر شده ایم ولی بزرگ؟
نه هرگز. ما هرگز بزرگ شدن را به خانه راه ندادیم…

ما هرگز به مراسم سلاخی گلهای شقایق نرفتیم.
 ما خرگوشهای در دام افتاده را آزاد می کردیم و بیژن خان عصبانی می شد :

ــ دیگر شماها را نمی آورم شکار… بچه چه می داند شکار چیست…

من و تو قهقهه می زدیم و نیک می دانستیم بیژن خان باز هم ما را به شکار خواهد آورد ....