خواب زده ی عصری بی آفتاب ( برای دلیر )

خواب دیده ام باز انگار
خواب تبریز را و خواب دلیر را
دلیری که دیگر نمی دانم زنده است یا مرده
طولانی نگشاتن های مرا می بخشید شما که می آئید و می خوانید
امروز از آن روزها بود... از آن عصرهای جمعه ایست که بوی تبریز می آید باز و هجوم خاطره انگیزی خفه ام می کند

دلیر
نکند می خواهی بگوئی من همه را خواب دیده ام؟

نکند می خواهی بگوئی کوچه ی پشت بانک ملی را خراب کرده اند و خاطراتمان هم با آن نقش زمین شده اند

نکند می خواهی بگوئی من هنوز فرق بوی گشنیز تازه  در بازار پشت خانه مادربزرگ را با بوی ریحان نمی دانم؟

نکند مرده ای دلیر؟

آه زبانم لال … چه می گویم

بیا دلیر جان. بیا باز برویم چهارراه شهناز قدم بزنیم

با همان قد های کوتاهمان پاشنه ها را از زمین بکَنیم و آویزان شیشه های مغازه ها بشویم و کفش های مردانه را تماشا کنیم

نمی شود فراموش کرده باشی که می گفتم: وای یعنی می شود یک روز پاهای تو به این بزرگی شود؟؟

تو لبخند می زدی و سر می چرخاندی و نگاهت میان انبوه آدمها گم می شد…

و من به پاهایت نگاه می کردم…

به پاهایت نگاه نمی کنی دلیر؟

می ترسی؟

نگاه کن حالا هم می توانیم برویم جلوی کفش فروشی های چهارراه شهناز تماشا کنیم.. حالا پاهایت آنقدر بزرگ شده اند که بتوانی از آن کفشها بپوشی؟

خب پس بیا برویم با هم بستنی رومیکا بخوریم سر چهارراه منصور. یادت هست همیشه مادر بزرگ یک اسکناس ده تومانی مهمانمان می کرد …من هنوز مزه ی آن فالوده ها را زیر دندان دارم.

نکند لال شده ای دلیر؟

بگو. بگو که زبانم مثل نیش عقرب می ماند

همیشه همین را می گفتی. با پسر عمو جان به من می خندیدید و ناراحتی هایم را به حساب کج خلقی ام می گذاشتی

آخر مگر اعتماد دستانم نتوانست به تو نشان دهد آینه ی بی خش و صاف دلم را

آخر مگر نمی دانستی که من هنوز آرزوی دامان سبلان را عاشقانه در سر می پرورانم…

آن روزها که می رفتیم آب گرم. یادت هست؟ من و تو چقدر از بوی گوگرد بدمان می آمد و چقدر کشته ی طعم آش دوغ در خنکای دهکده ی کوهستانی سرعین بودیم… کشته ی بوی کره ی محلی که صبح ها موسی خان برایمان می خرید تا با عسل جانی تازه بگیریم…

یادت می آید هر روز آفتاب نزده با صدای گاو ها که از دوشیده شدن بیزار بودند بیدار می شدیم

هی غرولند می کردیم که  آخر این هم شد جا؟ این هم اسمش مسافرت است…

آخ دلیر خون می گریم برای همان آب گرم… برای سرعین …برای بوی تند گوگرد خون می گریم ونه مادر بزرگ هست تا مرا به آب گرم ببرد و نه موسی خان که بوی قیماق را میهمان مشاممان کند و نه حتی تو که هی بیخ گوشم بیائی نصفه شبهای خنک سرعین پچ و پچ کنی و هی مادر هیس هیس کند و خودش را بزند به خواب که مثلا نمی داند من و تو نصفه شبها هم حرف برای گفتن داریم؟

چه شد دلیر؟ اصلا چه می گفتیم آنشب ها شاید حرفهایت تمام شده بس که حرف می زدیم با هم.

مادر همیشه می گفت: آخ امان از دست بچه های پر حرف. آخر شما چقدر حرف می زنید. ؟ اصلا چه بهم می گوئید؟ راستی چه به هم می گفتیم؟

مادر چه می دانست که تو تردید مرا می دیدی و من با یک نگاه گرمای گونه ات را حس می کردم

مادر چه می دانست که من و تو چند بار رفتیم توی اسطبل اسبها و از نزدیک دست به تن گرمشان کشیدیم

مادر هرگز باور نمی کرد که من و تو با موسی خان برویم آب گرمی که بالای کوه بود و از آنجا گلهای وحشی بچینیم و مست کنیم زنبورها را تا بیایند و با ما دوست شوند…

آخ اگر می دانست دست به تن اسب کشیده ایم و او با آن چشمان درشتش با من حرف زده… و ما با همان دستها کلی از آذوقه ی راه را هم خورده ایم راستی چه می کرد؟ هی ریز ریز می خندیدم از این که با دست کثیف خوراکی خورده ایم و مادر نفهمیده .

حالا بگو دلیر

چه داری جز مشتی خاطرات خاک خورده که همه شان را بوسه ی فراموشی زده ی و گذاشته ای لب طاقچه ی بی اعتنائی.؟