مانائی دگر (۱)

شرمنده ی روی شما
که مدتی در عالم برزخ به سر میبرد مانا
آمدم اینجا که از اجبارها بدور باشم



مانائی دگر اینجا متولد شده است....
.........................................................

شهر من در پس شیشه ی باران زده ی خیال تو را میبینم چه سود از مویه هایم که مرا باز نمی خوانی به خویش

  از پیش تو که برگشتم انگار سالها می گذرد و من خواب مانده ام و داستانم برایت دیگر جذبه ای ندارد و نه تو خواندنت می آید و نه من نوشتنم.

در تمام این سالیان دراز دلم خیلی چیزها می خواست اما گلوی احساس ظریفش که چون دخترکان کوچ نشین در پی قاصدکی خوش خبر در دشت پای کوبان بودند را خفه می کردم با دو دست و قاصدک را زیر سم اسب وحشی دلشکستگی ام بیمار گونه له می کردم

دلم خیلی چیزها می خواست در این سالیان دراز و اکنون خسته ام از آنهمه کشتن احساس و خرد کردن شخصیت دل بیچاره ام . همه چیز را خواهم گفت که دلم چه می خواهد چه بخواهی و چه نخواهی برایت خواهم گفت که چه گذشته بر من

همه چیز را هم اینک برایت خواهم گفت که چرا نگذاشتی من بیایم و مرا از من جدا کردی…

دلم می خواهد قصه ی کودکی را دوباره بنویسم از نواز بوی سبزه ی سیزده بدر هشت سالگی در دامنه ی کوه عین علی آذربایجان

از ترنم آواز باران بر شیروانی خانه مادربزرگ

از پله های بلند خانه ی قدیمی عمه خانم که همیشه از آنها با احتیاط پائین می آمدم

آه دلیر همیشه ی قصه هایم

برای من حرف بزن نگو که دیر است ....


(ادامه دارد )